Ne kadar uzak
O kadar güzel.
Yokluğunda
varlığın ağladığım
Var olsan belki ben hiç olmayacağım.
Kim bilir?
Aynı anda yalnızlaştığımız bir gün
Sana ulaşırım.
* Seni Çok Özledim.
~ Bende.
Çatallı çıkmıştı son kelime telefonu kapatırken. Hani birazını duyarsın da gerisini tahmin edersin ya öyle olmuştu işte. Çok az seni özledim demişimdir, seni özlemeyi özledim daha çok demişimdir hatta. Ama 2 ayı 6 gün geçmişti o gün. Ve ben çok özlemiştim. Bir tekila shot ve 3 duble 50lik bira içmiştim. Bir 50lik daha uyuması için yeterli zamanı alacaktı ömrümden.
Çok sarhoş olmamıştım, alkolle aramız ilginçtir bizim. Bi gün 2 biraya tav olurken başka bi gün 70lik votka bana mısın demez. Cafeden çıktığımda yağmur usul usul çiseliyordu ve ben belki ıslanırım diye adımlarımı küçük atıyordum ama yağmur o gün gününde değildi.
Çok uzakta değildi evi.
Kapıyı anahtarımla açmak alışık olduğum bişey olmadı hiç hele de onun kapısını.
Odasının eşiğinde ne kadar durdum bilmiyorum, bir saat ya da 2 belki.
Sokak lambasının pencereden sızan titrek ışığının teninde gezinmesini izlemenin ve o anne karnındaki bir bebeğin uyuduğu gibi uyurken kokumun sindiği yastığa sarıldığını görmenin etkisi daha çok sarhoş etmişti beni.
Yanına oturdum, ellerimi yüzünde gezdirirken sebepsiz dahası şaşkın bakışlarının arasından sızan gözyaşlarıyla ıslattım dudaklarımı. Yüzü yüzümdeydi. Ağlıyordu.
Devam eder..
Belki..
NOT: Hikaye sikimde değil ama şiiri kaynaksız yayınlayanı yırtarım (,
0 Yorum: (+add yours?)
Yorum Gönder